Heinrich Aleksander Ernest (1901–1942), działacz i ideolog oenerowski. Syn Aleksandra Antoniego, przedsiębiorcy budowlanego w Baku, i Zofii z Kobzakowskich, ur. 28 VII w Karakilis na Kaukazie. Wróciwszy z rodziną w r. 1907 do kraju mieszkał w Skierniewicach, gdzie w latach 1911–21 uczył się w gimnazjum realnym. W r. 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców. W r. 1920 służył w wojsku. W Skierniewicach należał do harcerstwa i był komendantem tamtejszego hufca, a po przeniesieniu na studia do Warszawy komendantem chorągwi warszawskiej, a potem członkiem chorągwi mazowieckiej ZHP. W harcerstwie zapewne po raz pierwszy zetknął się z wpływami narodowej demokracji. W latach 1921–6 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i w Szkole Nauk Politycznych. W tym czasie stał się jednym z przywódców prawicowego nacjonalistycznego i antysemickiego skrzydła młodzieży akademickiej, grupującego się w organizacji Młodzież Wszechpolska. Należał też do pozostającej pod jej wpływami korporacji «Aquilonia». Blisko związany z R. Dmowskim w latach 1925–7 został wysunięty przez Młodzież Wszechpolską na stanowisko prezesa Ogólnopolskiego Związku Akademickich Kół Naukowych. Związek ten nie był uznawany przez lewicę i postępowe ugrupowania demokratyczne młodzieży ze względu na to, że był on opanowany przez Młodzież Wszechpolską. W latach 1927–9, a więc w okresie, gdy Młodzież Wszechpolska przeszła w większości na stanowisko faszyzującego Obozu Wielkiej Polski, H. został prezesem Naczelnego Komitetu Związku Polskiej Młodzieży Akademickiej nie uznawanego i zwalczanego przez Młodzież Demokratyczną, ZMS-Życie, PPS i wszystkie organizacje lewicowe młodzieży. Jako prezes tego Komitetu brał udział w posiedzeniach Międzynarodowej Konfederacji Studentów w Pradze, Paryżu i Rzymie; organizacja ta pozostawała pod wpływem prawicowych ugrupowań studenckich. Studia prawnicze ukończył H. w styczniu 1926 r. pod kierunkiem R. Rybarskiego, w którego seminarium także później pracował. Poglądom swym dawał H. wyraz w „Kurierze Warszawskim”, gdzie redagował kolumnę pt. „Kronika Akademicka” pod pseudonimem Andrzej Burski (1928–39). W r. 1929 został H. sekretarzem generalnym Towarzystwa Ubezpieczeń Przezorność (Prudential). W tym czasie H. przeszedł na pozycje skrajnie prawicowe i był jednym z redaktorów deklaracji ideowej z dnia 14 IV 1934 r. Obozu Narodowo-Radykalnego (ONR), wzorującego się na faszystowskich ruchach politycznych; działał też w jego władzach naczelnych. Gdy dziennik „ABC” został opanowany przez ONR, H. znalazł się w jego redakcji. Przed wybuchem drugiej wojny światowej, gdy obóz rządowy szukał zbliżenia do ONR, H. na głośnym komersie korporacji «Arkonia», w którym wziął udział marszałek Śmigły Rydz (1937), wygłosił przemówienie w imieniu młodych oenerowców deklarując współpracę z faszyzującą prawicą sanacyjną. Na skutek przeżyć wojennych w czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 r. musiał się poddać długotrwałemu leczeniu neurologicznemu. Po odzyskaniu zdrowia, po próbach nawiązania kontaktów z podziemiem, został uwięziony wraz z bratem przez gestapo na Pawiaku (11 I 1941), a następnie przewieziony do obozu w Oświęcimiu (30 III 1941), gdzie zmarł 22 V 1942.

„Kur. Warsz.” 1925–39; „Podbipięta” 1937 23 V nr 21.

Red.